ผมข้องใจกับชีวิตของผมมากเลยว่าทะไม่การทำดีแล้วไม่ได้ดีซะที่ทั้งๆที่พยายามเป็นคนดีมาตลอดก้ผมมันคนขี้สงสัยนี่นะตามประสาคนอยากรู้จะไม่ไห้สงสัยได้ไง ก้เรื่องทั้งหมดเกิดขึ้นในเวลาไกล้เคียงกัน เครียดเรื่องงาน เงินช็อด ของพัง แฟนยังมาบอกเป็นเพื่อนกันอีก ผมแบกเอาความเศร้าความเหงาหรือทุกอาการของคนที่ไมมีความสุขซะเลยในชีวิตไปไหว้พระและว่าจะถวายสังฆทานแต่ดันมีแบงพันหาแลกที่ไหนก้ไม่มีคนให้แลกจะถวายทั้งแบงพันก็กะไรอยู่เพราะทุกวันนี้ก้กินมาม่าอยู่แล้วเลยไม่ได้ถวายเลยดูสิตั้งใจทำบุญแท้ๆก้ไม่ได้ทำสงสัยดวงซวยจริงๆเลยแวะไปหาหมอดูที่เราคิดว่าจะช่วยไขข้อข้องใจเราได้ว่าทะไม่ชีวิตมันถึงได้แย่แบบนี้ปรากดว่าก้ไดรู้เรื่องสมใจ(รายระเอียดไม่สามารถบอกได้เป็นความเชื่อส่วนบุคล)ตบท้ายพี่หมอบอกว่าผมเป็นคนไหว้พริบดีแต่ขี้เกรียดเลยไม่ได้ดีกะเขาสักอย่างแกบอกอีกว่าให้ลองมาศึกษาทางด้านนี้ดูเพราะว่าลักคณาเหมือนกันแต่ต้องตั้งใจหน่อย เออเข้าท่าดีแต่ต้อนนี้ยังก่อนได้ไหมเพราะว่าไม่มีอารมณ์จะทำอะไรนอกจากอาการเศร้าๆเหงาๆ
ปล.ผมออกมาจากร้านด้วยความเข้าใจชีวิตแบบตำราของหมอดูแต่ไม่เข้าใจแบบตำราของชีวิตจริงและแน่นอนผมยังคงอยู่ในอารมณ์ของความเศ้ราๆเหงาๆอยู่และไม่รู้ว่าจะใช้เวลาเท่าไหร่ถึงจะหายเพราะผมไม่ได้ถามพี่หมอเขาซะด้วยสิ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น